Senryaku (strategia) – to jeden z działów sztuki walki, nauczany w systemie tsunami. Jest on zbiorem ogólnych zasad prowadzenia walki. Walka jest to starcie dwóch lub więcej osób, które ma na celu obezwładnienie przeciwnika. Walkę możemy podzielić na walkę realną i walkę treningową.

            Walka realna to taka walka, w której zakładamy obronę życia, zdrowia lub mienia swojego lub cudzego. Walka treningowa, zwana umownie kumite (jap. spotkanie rąk, gdzie „te” oznacza ręce, a „kumi” – spotkanie), dzieli się na:

-          kihon-kumite – jest to forma ćwiczeń z partnerem całkowicie ustalona przez instruktora,

-          yakusoku-kumite – jest to zadaniowa forma nauki walki, w której prowadzący zajęcia ogólnie określa zachowanie ćwiczących,

-          jiu-kumite – jest to nauka wolnej walki.

-           

W walce możemy mieć do czynienia z różnymi sposobami zachowań, np. atak, obrona, ucieczka, wzywanie pomocy itp. Wszystkie te rodzaje zachowań mogą dotyczyć zarówno broniącego się, jak i napastnika. Np. napastnik przegrywa, więc wzywa na pomoc swoich kolegów.

W karate przyjmuje się w skrócie dwa typy strategicznych działań, noszących japońskie nazwy sen-no-sen i go-no sen.

Sen-no-sen to najskuteczniejszy sposób zachowania się w walce i w sumie tylko on powinien być stosowany. Jednakże w naszym kraju stosowanie go w dzisiejszych czasach mogłoby być źle odbierane na gruncie prawnym.

Sen-no-sen to zachowanie inicjatywy w walce od początku do końca. Z taką sytuacją strategiczną mamy do czynienia wówczas, gdy nie pozwalamy przeciwnikowi na przejęcie inicjatywy i to my cały czas dyktujemy warunki. Innymi słowy atakujemy od początku do momentu obezwładnienia przeciwnika.

Go-no-sen to z kolei przejmowanie inicjatywy. Jeśli czekamy na atak przeciwnika, to oddajemy mu połowę zwycięstwa. Niemniej jednak nie jesteśmy jeszcze bez szans i by wygrać walkę, musimy przejąć inicjatywę np. wykonanie bloku – kontratak.

W tsunami do przejmowania inicjatywy służą określone zachowania obronne: todza-uke, fumikomi-uke, irimi-uke, yoko-uke, soto-nagashi-uke, uchi-nagashi-uke, fumikomi-uke - w sposób szczegółowy opisane w taktyce walki.

           

 

Taktyka walki (giho), - to jeden z działów sztuki walki karate. Jest on zbiorem konkretnych me­tod zastosowania technik w walce wg. określonego szczegółowego planu. Jest ter­minem bardziej szczegółowym niż strategia (senryaku). W taktyce walki rozróżniamy zadania zaczepne i obronne.

1. Fumikomi-uke – to inaczej wyprzedzenie ataku przeciwnika. W momencie, gdy przeciwnik podchodzi do nas lub wykonuje jakąś technikę zaczepną, musimy szybko wyprzedzić jego atak swoją techniką. Wyprzedzenie ataku często może być połączone z zejściem w bok, by zminimalizować ryzyko obopólnego trafienia.

            2. Toza-ukle to obrona w miejscu. Jest to najmniej skuteczny sposób obrony. Stojąc w miejscu, bez poruszania się do przodu i tyłu oraz na boki, wykonujemy blok będący odpowiedzią na atak napastnika.

            3. Hineri-uke to innymi słowy obrona przez wycofanie się do tyłu. W momencie, gdy przeciwnik wykonuje określoną technikę, wycofujemy się w tył wykonując blok asekuracyjny. Blok asekuracyjny to taki blok, który z założenia nie musi posłużyć do obrony, ale wykonujemy go – jak sama nazwa wskazuje - w celu asekuracji,czyli zabezpieczenia się. Mo

że się bowiem zdarzyć, że trafimy na przeciwnika, który będzie na tyle biegły w walce, iż uda mu sie zmienić sposób ataku juz po jego rozpoczęciu. W takiej sytuacji np. przeciwnik wykonuje kopnięcie, a my rozpoczynamy ucieczkę do tylu. Przeciwnik wie już, że jego technika trafi w próżnię i w ostatnim momencie wybija sie na drugiej nodze, zmieniając kopnięcie w kopnięcie z doskoku. W ten sposób zyskuje kilkadziesiąt centymetrów zasięgu, a nasz sposób obrony przez ucieczkę do tyłu staje się nieskuteczny.

            By zapobiec takiej sytuacji, stosuje się bloki asekuracyjne.

            4. Soto-nagashi-uke – czyli zejście do wewnątrz. Oznacza takie wykonanie uniku, by zejść z linii ataku przeciwnika przez obrót do wewnątrz. Obrazowo wytłumaczymy to na przykładzie zejścia z zen-kutsu-dachi do kiba-dachi.

            5. Uchi-nagashi-uke to zejście odwrotne do poprzedniego, czyli na zewnątrz. Najtrudniejsza do nauczenia technika zejścia.

            6. Irimi-uke to również zejście do wewnątrz. Również objaśniamy je na przykładzie zejścia z zen-kutsu-dachi do kiba-dachi.

            7. Yoko-uke – to zejście w bok. W zasadzie jest to najbardziej wszechstronne zejście, którego istotą jest to, że bronimy się schodząc w bok z linii ataku. Dla przykładu omawiamy tu dwa typy zejścia w bok.

 

             O tym, które z tych rozwiązań taktycznych zostanie zastosowane, decydują trzy czynniki: skuteczność, bezpieczeństwo, racjonalne wykorzystanie siły i energii.

             Jest rzeczą oczywistą, że w pierwszej kolejności powinniśmy stosować wyprzedzenie ataku, potem zejścia na boki i do tyłu, a obronę w miejscu stosować tylko w ostateczności albo wcale.