Trenując jakąkolwiek sztukę walki należy pamiętać, że w sztukach i sportach walki poziom zaawansowania oznacza się za pomocą odpowiednich kolorów pasa. W takim oznaczeniu niektórzy dopatrują się bardzo starych wzorców chińskich, a w nowożytnych sztukach walki po raz pierwszy kolory pasów wprowadzono je w judo. Tam także wprowadzono podział na stopnie, zwane później stopniami wtajemniczenia. Potem wprowadzono je ró 1)nież w innych sztukach i sportach walki. Każda sztuka walki z czasem wykształciła własne wymagania egzaminacyjne i własny system stopni. Często zdarza się tak, że poszczególne sztuki walki zmieniają swoje wymagania egzaminacyjne a także sposoby oznaczania stopni.

            Powszechnie uważa się, że podział na stopnie został sztucznie wprowadzony przez przywódców organizacji karate. W odległej przeszłości nie było potrzeby dzielenia poziomu zaawansowania uczniów. Działo się tak dlatego, że – nie licząc armii – każdy nauczyciel karate miał na tyle mało uczniów, by znać dobrze każdego z nich. W momencie, gdy uprawianie karate stało się na tyle popularne, że zaczęto je traktować jako masową formę aktywności ruchowej, zaszła konieczność wprowadzenia podziału na stopnie. Działo się tak dlatego, by osoby ćwiczące w poszczególnych klubach reprezentowały ten sam poziom. Niestety, są to założenia z góry niemożliwe do zrealizowania, ale w przybliżeniu powinno wyglądać to tak, że im wyższy stopień, tym wyższe umiejętności. Założenia na poszczególne stopnie zostały tak ułożone, by na dany stopień ćwiczący poznał określoną ilość materiału, na następny stopień kolejną partię materiału itd. itp.

            Jednakże nie można wykluczyć, że wprowadzenie stopni w nowożytnym karate było spowodowane bynajmniej nie starą tradycją, lecz nowoczesnym podejściem do sposobów nauczania. Tak się bowiem składa – i tak wynika z moich doświadczeń, że nie sposób realizować procesu nauczania bez egzaminów na kolejne stopnie. Człowiek ma bowiem tak skonstruowaną psychikę, że – by robić postępy – musi być oceniany przez innych. Podobnie jest też i w szkole. Uczniowie mają różnego rodzaju sprawdziany wiadomości, pisemne i ustne. Gdyby nie to, nikt by się nie uczył. Podobnie jest też w karate. Jeśli ktoś nie ma odpowiedniej motywacji, po prostu się nie uczy. W niektórych przypadkach może być tak, że motywacją jest chęć nauczenia się czegoś, zdobycia szybkich umiejętności walki, fascynacja sztuką, w skrajnych przypadkach – chęć zemsty itp.

            W przeszłości, gdy człowiek mógł posługiwać się techniką walki na co dzień i w licznych wojnach, potrzeba zdobycia takich umiejętności również mogła być na tyle duża, że egzaminy stawały się niepotrzebne. Tak czy owak istnieje kilka osób na tysiąc przychodzących na treningi, które nie potrzebują egzaminów, by robić postępy. W pozostałych przypadkach jest dokładnie odwrotnie.

            Z moich osobistych doświadczeń wynika, że jeśli ktoś uczestniczy w treningach, a nie podchodzi do egzaminów, uczy się przez kilka miesięcy (około pół roku), a potem zaczyna się uwsteczniać. Dotyczy to wszystkich, bez względu na wiek, choć najbardziej widoczne jest u dzieci. Dorośli mogą sobie jakoś z tym poradzić, nawet podświadomie.

            Dlatego też zdawanie egzaminów na kolejne stopnie wtajemniczenia ma kluczowe znaczenie dla postępów w karate.

            Jeśli mówimy o egzaminach, to warto zwrócić uwagę na to, że na przełomie wieków nastąpiła zmiana pokoleniowa w sekcjach karate. Wcześniej głównymi uczestnikami zajęć była młodzież i dorośli. W XXI wieku większość ćwiczących to dzieci.

            Wraz z tą zmianą zaczęto wprowadzać w różnych stylach specjalne wymagania egzaminacyjne dla dzieci. Są one różne w różnych stylach. Niektóre sztuki walki nie posiadają do dziś odrębnych wymagań dla dzieci.

            Potrzeba wprowadzenia odmiennych wymagań dla dzieci, a odmiennych dla młodzieży i dorosłych wiąże się z całym procesam szkolenia oraz odmiennymi zdolnościami motorycznymi u dzieci. Bez względu na to, jak by dziecko nie trenowało, nie zdobędzie takiej siły jak dorosły, ani szybkości, ani wytrzymałości itp.

            Dlatego też konieczne jest wprowadzenie dla dzieci odmiennych stopni. Ponadto rozciągnięcie skali stopni rozwiązuje również problem, który już wcześniej opisałem, a którym jest konieczność ciągłego poddawania się ocenie dla robienia postępów.